Pracując nad prototypem transopery założyliśmy, że chcemy, aby ten projekt miał charakter laboratoryjny, dlatego też zdecydowaliśmy się na realizowanie warsztatów z zaproszonymi do projektu uczestnikami. Spotkania te nie mają typowego charakteru edukacyjnego, ale stanowią rodzaj testów poszczególnych warstw transopery: poczynając od idei, przez kompozycję aż po rozwiązania techniczne.
Pierwsze spotkanie, poza wprowadzeniem wszystkich uczestników w ideę i problematykę projektu, skupione było na eksperymentach z formą interaktywnej dramaturgii, projektami interfejsów i możliwą interakcją performer-medium-widz.
Pracujemy nad zagadnieniem interaktywnej komunikacji w spektaklu na żywo, nad swobodnie realizowaną przez odbiorców interakcją pomiędzy warstwami dźwiękowymi i narracyjnymi. W konsekwencji przekształcamy w ten sposób nie tylko strukturę komunikacyjną spektaklu, ale i funkcje samych wykonawców. W Anæsthesii rezygnujemy właściwie ze sprawczej funkcji wykonawców-aktorów, w zamian za konstruowanie narracji, montaż, interakcję odpowiadać będą sami widzowie.
Innym elementem, nad którym pracujemy jest próba skonstruowania wielogłosowej narracji zdolnej do pełnej interakcji, ciągłego przełączania się pomiędzy poszczególnymi jej warstwami, otwartej na samodzielne – dokonywane przez odbiorców – wybory, w taki sposób, że wybór nie jest determinowany przebiegiem fabularnym, a zmiana ścieżki narracyjnej możliwa jest w każdym momencie.
