Pracując nad naszą koncepcją transopery (trans-dzieła) nie myślimy wyłącznie o nowych narzędziach medialnych, dramaturgii czy strukturze interakcji pomiędzy uczestnikami. To, co jest przedmiotem naszego szczególnego zainteresowania to nowa forma technologicznie mediowanego doświadczenia przestrzeni współczesnego człowieka.
Nowoczesny performans przestrzeni poszerza bowiem ludzkie doświadczenie środowiska, w którym rozwija się życie o sferę kosmiczną.
W performansie przestrzeni człowiek jest tylko jednym z elementów sieci, składającej się z wykonawców i obiektów, które nie mają stałej zdefiniowanej tożsamości, ale raczej za każdym razem, w zależności od określonych warunków, kształtują ją na nowo.
Performans przestrzeni jest jednocześnie jedną z najstarszych form, jakie istnieją w historii ludzkości. Właściwie można powiedzieć, że istniał jeszcze przed ludzkością w dynamice rozpadu atomów, łączeniu się ze sobą skrawków materii, powstawaniu galaktyk, ruchach tektonicznych planet itp.
plakat do filmu „Solaris” (1972) w reż. A. Tarkowskiego na podstawie powieści S. Lema
Moment czasowy, w którym do performansu przestrzeni wkracza człowiek jest chwilą, w której zaczynają powstawać rozmaite narracje próbujące opisać jego fenomen. Od starożytnych obrzędów w Stonehenge, przez architekturę piramid Majów aż po dwudziestowieczne wizje zawarte w tekstach Philipa K. Dicka czy Stanisława Lema, ludzkość nieustannie poszukuje narzędzi do rekonfiguracji swojego bycia w środowisku, chce zrozumieć swoje istnienie w przestrzeni; odgrywając różne wersje historii planety Ziemi, jej początków, końca, możliwych ścieżek przyszłego rozwoju.
System EVA (Extra Vehicular Activity) wykorzystywany w treningu astronautów NASA, credit: Image by NASA
W pracy nad projektem interesuje nas to, w jaki sposób te narracje ewoluują w perspektywie kultury i technologii. Szczególnym punktem odniesienia jest dla nas rosyjski kosmizm z przełomu XIX i XX wieku oraz podskórnie zainfekowane jego ideami praktyki awangardowe.
Dæd Bɑɪtz